ตื่นเช้าอีกวันแล้วหล่ะ

ไอ้หมูอืด ... เดี๋ยวก็ได้กลับไปสู้อ้อมกอดเจ๊ที่ดูไบ แล้วนะ ดีใจล่ะสิค่ะ เชอะหึงนะจะบอกให้ คิดถึงหมูจังค่ะ ทำไมหมูไม่ขอกลับมาหาเค้าบ้างละค่ะ ช่างมันๆ หมูเดินทางดีๆนะค่ะ แต่แค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง หมูยังไม่ทันได้หลับก็ถึงแล้ว หมูอย่าลืมโทรหาเค้าด้วยนะค่ะ เพราะกว่าหมูจะถึงบ้าน เวลาที่เมืองไทยคงประมาณ ตีสี่หรือตีห้าแล้วหล่ะ เค้าอยู่บนรถแล้ว โทรหาด้วย ไม่งั้น มีโวยนะค่ะ พรุ่งนี้เค้าต้องไปเจาะเลือดหาเงินกินข้าวกินกาแฟ น่าสงสารมั้ยค่ะ

เค้าจะทำไงดี จะช่วยปุ้ยยังไงดีค่ะ สงสารมันจังโทรหามันก็ร้องไห้ มันกังวลมากๆ อยากโทรไปปลอบแต่อีกใจก็อยากให้มันเข้มแข็งกว่านี้ เพราะมันเป็นคนเดียวที่มีเวลาว่างอยู่ป้าอรมากที่สุด มันต้องไม่อ่อนแอให้ป้าเค้าเห็น เค้าจะช่วยมันได้ยังไงบ้างเนี่ย คิดไม่ออกจริงๆค่ะ อยากไปหา แต่เดี๋ยวมันเห็นหน้าจะต่อมแตกขึ้นมา ป้าต้องกังวลแน่ๆ

ที่รักจ๋า...ทุกคนต้องมีเรื่องเครียดทั้งนั้นเลย...คนเราเกิดมามีกรรมกันทุกคนจริงๆเนอะที่รัก

รักหมูนะค่ะ...เป็นเด็กดีด้วยนะ