ช่วงนี้เค้าต้องออกข้างนอก กลายเป็นนักวิชาการไปแล้ว นึกถึงหมามันนะคะ คงเหมือนงานหมู ที่ต้องทำแลป ทดสอบโน่นนี่ หมามันน่าจะมาช่วยเค้าเนอะ จะว่าดีก็ดีที่ไปข้างนอกเปิดหูเปิดตาซะบ้าง แต่เรื่องเสียก็คือแต่ละแลปต้องใช้เวลารอประมาณ 2-3 ชม. น่ะค่ะ ไม่ได้อยู่คุยกะหมูมัน เป็นเด็กดีหรือป่าวคะ ที่รัก
เรื่องกลับบ้าน ถึงวันนี้ก็ยังเงียบ เค้านะโกรธและโมโหฟาดหัวฟาดหางอย่างที่หมูรู้แหละค่ะ จะให้ทำไงละคะ ก็คนมันคิดถึงบ้าน คิดถึงเจ้าหมูตัวอ้วนนี่นา
แม่ก็บ่นๆ แล้วหนำซ้ำยังพูดทำนองจะไม่ให้กลับมานี่อีก เฮ้อออ สงสารแม่นะ ว่าไปแล้ว ลูกชายสุดที่รักคนเดียวนี่นา จรงมั้ยคะ
คิดถึงหมูมากนะ
No comments:
Post a Comment