เขียนตอนเที่ยงคืนครึ่ง (หมูมันหลับไปแล้ว..มั้ง)

วันนี้ว่าจะไม่ทะเลาะกะหมูแล้ว แต่ก้อทะเลาะจนได้สิน่า เค้ารู้ตัวเองนะว่าเป็นคนขี้โมโห เอามากๆ แล้วเรื่องหงุดหงิดไม่ได้อย่างใจ นี่ก้ออีกเรื่อง ไม่รู้จะทำยังไง ให้แก้หาย จะพยายามครับ ที่รัก
เรื่องที่เค้าอยากขอร้องหมู คือเรื่องเดียวเท่านั้น คือเรื่องเวลาโทร หมูช่วยคุยกันอย่างเดียว ถึงแม้มันจะไม่ได้ทำอะไรมากมาย แต่มันเป็นเรื่องของความรู้สึกน่ะ เพราะเค้าให้เวลาทั้งวันแล้ว ให้หมูอยู่กับตัวเอง กับงาน กับที่บ้าน พอเวลา ที่พอจะคุยกันได้ ก็ให้เวลาเค้าหน่อย เพราะทุกวันนี้ เราเอาเวลามาทะเลาะกัน จนหมดไปวันๆ ต่างคนต่างไม่รู้เลยว่างานไปถึงไหนแล้ว เอาเวลามาใส่ใจในเรื่อง ของกันและกันดีกว่ามั้ย
อาจจะเป็นเรื่องจริง ของการอยู่ห่างกันนานๆ มันทำให้เราสองคนยึดติดในความเป็นตัวเองมากขึ้น จนลืมไปว่ามีอีกฝ่าย ด้วย ที่อาจจะเสียใจในสิ่งที่ไม่ได้ตั้งใจของเรา เราสองคนเก่งด้วยกันทั้งคู่ เราทำทุกอย่างได้นี่ครับ อย่าให้ใครมาว่าได้ ว่าทีอย่างอื่นแก้ได้ กับอีแค่เรื่องส่วนตัว คุยกันไม่รู้เรื่องสักที
เรื่องของอารมณ์และความรู้สึกเป็นเรื่องที่อ่อนไหวมากๆๆ ใส่ใจความรู้สึกของอีกฝ่ายสักนิด ความรักและความเข้าใจ มันทำให้เรายังยืนอยู่ด้วยกันได้ หมูเป็นที่ปรึกษา เป็นศิราณี ให้คนอื่นได้ ไมไม่เอามาใช้กะตัวเองบ้าง (อิอิ แอบเหน็บนิดนึง)
เค้าคงตัดสินใจแล้ว ที่จะมีหมูอยู่อย่างนี้ หมูอดทนนิดนะครับ อย่าเพิ่งท้อใจไปกับความดื้อรั้น เอาแต่ใจของเค้า
รักไป เหนื่อยไป เฮ้อ....ชีวิต